Το πρόβλημα του κοιτάσματος Αχιλλέα που είναι καθαρά μέσα στην ελληνική ΑΟΖ, είναι ότι είναι κομμένο στα δύο. To 1/3 είναι μέσα στο θαλάσσιο οικόπεδο 2 και τα 2/3 στο από κάτω, δηλαδή στο θαλάσσιο οικόπεδο 4. Αυτό δεν είναι καθόλου θετικό για κάποιον που θέλει να επενδύσει στην περιοχή εκτός αν βέβαια έχει άλλες βλέψεις για πιο μετά. Ο Νόμος περί υδρογονανθράκων χρειάζεται τροποποίηση, ώστε να γίνει πιο ευέλικτος για την περίπτωση που υπάρξει ανακάλυψη και βρεθεί κάτι σημαντικό σε έκταση, το οποίο συμβαίνει με το κοίτασμα Αχιλλέας. Ο λόγος είναι στρατηγικά οικονομικός. Πιο συγκεκριμένα, επειδή η γεωλογική δομή του κοιτάσματος είναι ασβεστόλιθος, δηλαδή με μικρό πορώδες <10>20%, οι δαπάνες γεωτρήσεων διαπίστωσης εάν το κοίτασμα είναι παντού το ίδιο ομοιόμορφο για εκμετάλλευση για να τύχει δανείου εκμετάλλευσης είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που έγιναν την κυπριακή AOZ.. Άρα ο Νόμος περί υδρογονανθράκων και η αντίστοιχη προκήρυξη και σύμβαση παραχώρησης πρέπει να καλύπτει τον ανάδοχο τόσο πρακτικά όσο και φορολογικά. π.χ. Σε περίπτωση πολλών γεωτρήσεων αξιολόγησης, θα πρέπει στα 1.000 μέτρα θαλάσσιο βάθος που βρίσκεται το κοίτασμα Αχιλλέας να γίνουν δοκιμές παραγωγής (ή καύσης) και αυτό θα μπορούσε να πάρει πολλούς μήνες. Στο διάστημα αυτό θα έπρεπε ο ανάδοχος για να μειώσει το κόστος του - εάν πρόκειται για πετρέλαιο - να μπορεί να πουλάει την παραγωγή του στην αγορά και αυτό π.χ. δεν προβλέπεται καν από τον Νόμο.
Η συνέχεια εδώ... http://lygeros.org/articles?n=20962&l=gr
--
Ανάρτηση Από τον/την Blogger στο Ελληνική ΑΟΖ και στρατηγική--Νίκος Λυγερός τη 8/15/2015 01:48:00 π.μ.